Η Φωνή των μαθητών
"Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ"|
Η φωνή των νέων παιδιών… |
||||||
|
ΟΤΑΝ ΤΑ ΤΡΕΝΑ ΞΕΚΙΝΟΥΝ… Κάθε είκοσι χρόνια, ένα ατύχημα ή δυστύχημα, δεν ξέρω πώς να το πω. Το πρώτο ήταν το 1999, έξι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, φίλαθλοι, οπαδοί. Το δεύτερο ήταν τον Απρίλιο του 2003. Ο χρόνος σταμάτησε άλλη μια φορά στα Τέμπη. Τότε ήταν μαθητές, που επέστρεφαν στα σπίτια τους, μα δεν έφτασαν ΠΟΤΕ. Είκοσι χρόνια μετά, ξανά «ατύχημα» στην κοιλάδα των Τεμπών. Αυτή τη φορά τα θύματα ήταν περισσότερα και το όχημα δεν ήταν λεωφορείο. Ήταν το όχημα που θεωρούσαμε πιο ασφαλές. Το τρένο… Το τρένο, ένα σοβαρό λάθος, που οδήγησε σ’ ένα τραγικό γεγονός. Τόσοι άνθρωποι, τόσα όνειρα, τόσες ελπίδες, τόσα σχέδια για το μέλλον χάθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά. Συναισθήματα χαράς, ευτυχίας, ευφορίας μετατράπηκαν σε πόνο, θλίψη και οδύνη. Η αρχή ενός νέου τρόπου ζωής για κάποιους. Η αρχή της αποκατάστασης για άλλους. «Πάρε με όταν φτάσεις». Τελικά το τρένο είχε άλλο προορισμό. Τελικά δεν έφτασε ποτέ. Ένα λάθος, «Πάμε κι όπου βγει», τέσσερις λέξεις, τέσσερις μόνο λέξεις κι έκλεισαν σπίτια, όνειρα, καρδιές. Ντροπή λοιπόν να ζούμε στον αιώνα της ραγδαίας τεχνολογικής εξέλιξης, της τεχνητής νοημοσύνης και να βυθίζεται στα σκοτάδια η συναισθηματική νοημοσύνη. Ντροπή να μπορούμε να ελέγξουμε πού βρίσκεται ο ντελιβεράς, πότε θα έρθουν τα ρούχα που παραγγείλαμε, αλλά να μην μπορούμε να γνωρίζουμε πού κατευθύνονται δυο τρένα. Μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές. Ντροπή να ζούμε στην εποχή όπου η ασφάλεια εκατοντάδων ανθρώπων εξαρτάται από ένα τηλεφώνημα, ένα άτομο, μια κίνηση, μια λέξη. «Πάμε κι όπου βγει». Αυτή είναι η κοινωνία μας. Αυτή είναι η εποχή μας. Η εποχή της τεχνητής νοημοσύνης. Η εποχή της ανευθυνότητας. Τα ερωτήματα αμείλικτα. Γιατί; Γιατί τώρα; Γιατί σ’ εμένα; Γιατί σ’ αυτόν; Μήπως έχει τελικά σημασία το γιατί; Μήπως τα πράγματα πάντα θα λειτουργούν έτσι; Μήπως η ελπίδα πρέπει να σβήσει σιγά σιγά; Λυπάμαι για τη γενιά τη δική μου. Μια γενιά που πρέπει να σηκώσει τούτο το βάρος κι όλα τα βάρη και να χτίσει το δικό της μέλλον. Μια γενιά που πρέπει να πιστέψει από την αρχή στο μέλλον. Λυπάμαι για την κοινωνία μου. Μια κοινωνία όλο λόγια κι υποσχέσεις, μα όχι πράξεις. Μια κοινωνία «Πάμε κι όπου βγει». Και δεν ζητάμε και πολλά. Ασφάλεια μόνο και σιγουριά. Λίγη βοήθεια, να σταθούμε στα πόδια μας. Μια σπρωξιά, να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας. Να μην τα δούμε να γκρεμίζονται σε δευτερόλεπτα. Ας σωπάσουμε λοιπόν. Λένε ότι τώρα είναι η ώρα της μάνας, του πατέρα, του αδελφού, του φίλου, του συγγενή. Θα σωπάσουμε. Μα πριν σωπάσουμε, έχουμε να δηλώσουμε πως δεν υποθηκεύουμε το μέλλον μας και πως η δική μας φωνή και η δική μας οδύνη δεν εξαντλούνται σε σχηματισμούς με τσάντες και ακίνητα σώματα, με συνθήματα «Πάρε με όταν φτάσεις». Η δική μας φωνή ουρλιάζει «ΕΧΕΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΦΤΑΣΩ», «έχεις υποχρέωση να με αφήσεις να έχω φωνή». Φωνή, όνειρα και χαρά, όταν η ζωή συνεχίζεται, όταν ο καιρός προχωρεί κι όταν τα τρένα ξεκινούν… Όταν τα τρένα ξεκινούν τζαι πάσιν εις τα ξένα, πολλύν κόσμον αφήνουσιν με τα φτερά σπασμένα. Αν είναι νέοι π’ αγαπούν τζαι φεύκουν σ’ άλλες χώρες, αγάπες σέρνουν πίσω τους με βάσανα τζαι μπόρες. Τα τρένα που σφυρίζουσιν στα Τέμπη προχωρούσιν, αντί χαρούμενες φωνές, κλάματα μαρτυρούσιν. Δυστύχημαν φωνάζουσιν, κραυγές απελπισίας, φωθκιές, καπνοί τζαι κόλαση, φόβοι παραλυσίας. Άμπουλες τζαι νοσοκομειακά, μαζίν τζι αστυνομίες, μεγάλον δράμα τζαι κακόν, μα τζαι παρανομίες. Τα λάθη θα πληρώνουνται για κάθε εγκληματία. Τα βάσανα θα εν πολλά για κάθε απροσεξία. Κείμενο: Ποίημα: Άντρη Γεωργίου Σκίτσο: Κλεοπάτρα Φραντζή |
||||||
  |
||||||
Συσσώρευση μικροπλαστικών στις ακτές της Πάφου. Απειλή για τα θαλάσσια οικοσυστήματα, το περιβάλλον και την ανθρώπινη υγεία. |
||||||
| Από Σοφία Δημητρίου και Σοφία Παπαδημητρίου |
||||||
Tα μικροπλαστικά είναι μικροσκοπικά τμήματα πλαστικών (μικρότερα των 5mm). Τα μικροπλαστικά δημιουργούνται κατά τη διαδικασία αποσύνθεσης μεγαλύτερων τμημάτων πλαστικών που ονομάζονται μακροπλαστικά (Εικόνα 1, 2) και τα οποία προέρχονται από όλα τα πλαστικά απορρίμματα. Τα μικροπλαστικά ρυπαίνουν χερσαία και υδάτινα οικοσυστήματα με ιδιαίτερο κίνδυνο για την ανθρώπινη υγεία αλλά και για την βιοποικιλότητα του πλανήτη.
|
||||||
Η θάλασσα της Μεσογείου έχει χαρακτηριστεί ως η πιο επιρρεπής θάλασσα στην Ευρώπη με το 86% του νερού της να είναι μολυσμένο από απορρίμματα. Στην Κύπρο και συγκεκριμένα στην Πάφο που είναι μια παραλιακή πόλη, οι θάλασσες αποτελούν σούπα μικροπλαστικών όπως χαρακτηριστικά ανέφερε η υπεύθυνη του κέντρου μελετών και έρευνας «ΑΚΤΗ» κα. Ξένια Λοϊζίδου σε συνέντευξη της. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα πλαστικά απορρίμματα καταλήγουν στις παραλίες μέσω του νερού της βροχής αλλά ταυτόχρονα φτάνουν και μέσω θαλάσσης στην Δυτική Πάφο από την Τουρκία και τις χώρες που βρίσκονται απέναντι μας. Διεθνείς έρευνες έχουν αποδείξει την ύπαρξη μικροπλαστικών σε ψάρια, ανθρώπινο πλακούντα, ανθρώπινα όργανα, γάλα θηλασμού καθώς και σε ανθρώπινο αίμα. Τα μικροπλαστικά καταλήγουν στον άνθρωπο και σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς μέσω της τροφής, του νερού ακόμη και μέσω του αέρα θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία όλων των ζωντανών οργανισμών. Έχει υπολογιστεί πως ένας μέσος άνθρωπος καταναλώνει 120,000 μικροπλαστικά τον χρόνο. Η επιστημονική κοινότητα διερεύνησε την ανίχνευση μικροπλαστικών στο γάλα θηλασμού, παίρνοντας δείγματα από 34 μητέρες μια εβδομάδα μετά τον τοκετό τους. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το 75% των δειγμάτων περιείχαν μικροπλαστικά, σύμφωνα με άρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα ‘The Guardian’. Όσον αφορά το ανθρώπινο αίμα, άρθρα δημοσιευμένα στο ‘National Geographic’, έδειξαν ότι 17 από τα 22 δείγματα αιμοδοτών, δηλαδή το 80%, περιείχαν μικροπλαστικά. Τέλος, σε δείγματα από ανθρώπινους πνεύμονες που λήφθηκαν από 13 ασθενείς, ανιχνεύτηκαν μικροπλαστικά σε 11 από τους 13 πνεύμονες που εξετάστηκαν. Κανείς δεν μπορεί ακόμη να προβλέψει με σιγουριά τον αντίκτυπο που θα έχουν τα μικροπλαστικά στην ανθρώπινη υγεία. Παρόλα αυτά πρόσφατες εργαστηριακές έρευνες απέδειξαν ότι μπορούν να προκαλέσουν βλάβες σε ανθρώπινα κύτταρα αλλά και σε όργανα πειραματόζωων. Το κέντρο μελετών «ΑΚΤΗ» προσπαθεί εδώ και 15 χρόνια να κάνει όσες περισσότερες δράσεις μπορεί, καθαρίζοντας τις ακτές αλλά και το βυθό του τόπου μας ενώ ταυτόχρονα συλλέγονται δεδομένα για ανάλυση. Μια πρώτη ανάλυση από έρευνες που έγιναν μέσω του project zero σε παραλίες της Πέγειας και του Ακάμα στην Πάφο έδειξαν ότι τα μικροπλαστικά που υπάρχουν στις ακτές ξεπερνούν το 7% του βάρους της άμμου. Ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό όπως δήλωσε η κα Λοϊζίδου εκφράζοντας την έντονη ανησυχία της για το θέμα. Οι έρευνες βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη σε συνεργασία με το εργαστήριο του τμήματος πολιτικών μηχανικών του Πανεπιστήμιου Κύπρου. Παράλληλα, σε συνεντεύξεις που έχουμε πάρει από ψαράδες της Κύπρου στην περιοχή Χλώρακας, Κισσόνεργας και Πέγειας, όλοι δήλωσαν ότι τα πλαστικά σκουπίδια που συναντούν στις θάλασσες της Πάφου είναι πλέον πολύ περισσότερα από τα ψάρια. Επίσης ανέφεραν ότι τα τελευταία χρόνια της πανδημίας η χρήση πλαστικών γαντιών και προστατευτικών μασκών ήρθε να επιβαρύνει το πρόβλημα αφού συναντούν συχνά τέτοια απορρίμματα στις ακτές. Πώς όμως εμείς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της ρύπανσης από μικροπλαστικά για να κρατήσουμε τις πόλεις και τις ακτές της Κύπρου καθαρές και βιώσιμες; Η πράσινη μετάβαση, είναι ίσως το σημαντικότερο έργο της Ευρωπαϊκής Ένωσης το όποιο δεν πρέπει να μένει μόνο στα λόγια και στις θεωρίες αλλά να προχωρά σε πράξεις και δράσεις σε κάθε γωνία του πλανήτη. Η ρύπανση από πλαστικά αφορά όλους μας και κάθε ένας από εμάς οφείλει να καλλιεργήσει την περιβαλλοντική του συνείδηση. Στα σχολεία η περιβαλλοντική εκπαίδευση πρέπει να είναι ένας από τους σημαντικότερους στόχους ώστε να δημιουργεί κουλτούρα που να προωθεί την αγάπη για το περιβάλλον και την προστασία του. Στην Κύπρο και ιδιαίτερα στην Πάφο δυστυχώς υστερούμε σε αυτό το κομμάτι, αφού δεν έχουμε υιοθετήσει ακόμη τις δράσεις της υπόλοιπης Ευρώπης. Ας πάρουμε για παράδειγμα το σύστημα DRS (Deposit Return System) το οποίο είναι ένα σύστημα ανακύκλωσης όπου ο πολίτης δίνει τα πλαστικά δοχεία σε σημεία όπου είναι εγκατεστημένα τα συστήματα αυτά και ως αντάλλαγμα παίρνει χρήματα. Στην Κύπρο ο πολίτης οφείλει να πληρώσει για να δώσει τα λάστιχα του αυτοκινήτου του, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη ο πολίτης ανταμείβεται με χρηματικό ποσό για την πρώτη ύλη που προσφέρει ώστε αυτή να επαναχρησιμοποιηθεί στα πλαίσια ενός κυκλικού μοντέλου οικονομίας. Όσον αφορά τις υπεραγορές, είναι αναγκαίο να καταργηθούν εντελώς οι πλαστικές σακούλες και να αντικατασταθούν με επαναχρησιμοποιήσιμες τσάντες. Ταυτόχρονα όλα τα καταστήματα θα πρέπει να προσφέρουν προϊόντα τα οποία δεν θα είναι συσκευασμένα σε πλαστικά περιτυλίγματα. Για αρχή, θα μπορούσε μετά από κάθε αγορά που κάνει ένας πελάτης να του προσφέρεται μια επαναχρησιμοποιήσιμη τσάντα ή και ένα παγούρι νερού για να μειωθεί και η αγορά των πλαστικών μπουκαλιών. Ο τρόπος με τον οποίο συσκευάζονται τα υγρά σαπούνια, σαμπουάν, απορρυπαντικά είναι ένας πολύ επιβλαβής παράγοντας για το περιβάλλον αν σκεφτεί κανείς πόσο πλαστικό χρησιμοποιείται για τις συσκευασίες τους. Ακόμη και αν ανακυκλώνονται, αυτό δεν είναι η βέλτιστη λύση. Το κόστος ανακύκλωσης δεν είναι αμελητέο άρα η μείωση χρήσης αυτών των συσκευασιών είναι η καλύτερη επιλογή. Τέτοια προϊόντα λοιπόν μπορούν να συσκευάζονται σε μπουκάλια πολλαπλής χρήσης τα οποία θα επαναγεμίζονται από μεγάλες φιάλες με σαπούνι, σαμπουάν κτλ. οι οποίες θα είναι εγκατεστημένες στις υπεραγορές και στα τοπικά καταστήματα. Τέλος, το σύστημα ‘Πληρώνω όσο πετώ’ που έχει εφαρμοστεί σε κάποιους δήμους στην Κύπρο πρέπει να αρχίσει άμεσα να εφαρμόζεται παντού. Αυτό το σύστημα τιμολόγησης των υπηρεσιών διαχείρισης σκυβάλων βασίζεται στην αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει» και είναι το δικαιότερο σύστημα αφού τα τέλη που πληρώνει κάθε νοικοκυριό για τα απόβλητα συνδέονται με την ποσότητα των σκυβάλων που παράγει. Έτσι θα γίνεται καλύτερη διαχείριση των σκυβάλων. Ίσως αν κάθε δήμος και κάθε επαρχία εφαρμόσει αυτό το αποτελεσματικό σύστημα, οι πολίτες να συμμορφωθούν και να αρχίσουν να αναγνωρίζουν τη σοβαρότητα της όλης κατάστασης. |
||||||
Βιβλιογραφία
|
||||||
Η αξία του να είσαι εθελοντής |
||||||
|
Η πιο «μικρή» μας συνεισφορά… το μεγαλύτερο αγαθό για έναν συνάνθρωπο μας Στις 19 Δεκεμβρίου είχαμε την τιμή να δεχτούμε στο σχολείο μας την εθελόντρια κ. Στέφανη Γρηγορίου, η οποία μας παρουσίασε με ιδιαίτερη παραστατικότητα τις εμπειρίες της από τα ταξίδια που πραγματοποίησε στη Γκάνα, μια πολύ φτωχή χώρα στην ήπειρο της Αφρικής. Αρχικά, κάτι που αξίζει να επισημανθεί, είναι η ταπεινότητα με την οποία μας μίλησε για όλα όσα είχε καταφέρει να προσφέρει σε εκείνο τον τόπο. Συγκεκριμένα, μια από τις δράσεις στην οποία είχε αναφερθεί, ήταν η διάνοιξη δυο γεωτρήσεων με τη βοήθεια εθελοντών . Μια μάλιστα από τις γεωτρήσεις ανοίχθηκε από εισφορές στην κηδεία της γιαγιάς της, που είχε ως επιθυμία να χρησιμοποιηθούν για εκείνο το σκοπό. Έπειτα αναφέρθηκε στα τέσσερα σχολεία στα οποία είχε διδάξει και στη βοήθεια που παρείχε για να κτιστούν ακόμη τρία σχολεία, ούτως ώστε να υπάρχει πρόσβαση στην εκπαίδευση και σε άλλα χωριά της περιοχής που ήταν αρκετά απομονωμένα. Στη συνέχεια, η κ. Στέφανη μας μίλησε για τους τρόπους με τους οποίους ψυχαγωγούνταν τα παιδιά, κάτι που πιστεύω μας προβλημάτισε όλους πολύ συγκρίνοντας τους με τους δικούς μας τρόπους ψυχαγωγίας. Εμείς έχουμε σχεδόν τα πάντα που χρειαζόμαστε, ενώ σε εκείνες τις χώρες δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα. Στερούνται τα είδη πρώτης ανάγκη ( νερό, τρόφιμα, ρούχα, χώρους διαμονής). Είναι πραγματικά αδύνατο να περιγράψει κανείς μέσα σε λίγες γραμμές τα συναισθήματα που νιώσαμε καθ’ όλη τη διάρκεια της παρουσίασης καθώς είναι κάτι που όλοι θα έπρεπε να παρακολουθήσουν για να κατανοήσουν και να νιώσουν όσα ακουσαμε και είδαμε. Όπως ανέφερα παραπάνω, η ταπεινότητα της κ. Στέφανης Γρηγορίου μας έδειξε πως ο εθελοντισμός δεν είναι κάτι που κάνουμε απλά για να αποκαλούμαστε εθελοντές, αλλά είναι μια πράξη που συνειδητά πράττει κανείς, διότι έχει τη θέληση να συνεισφέρει, να βοηθήσει τον συνάνθρωπο του και ταυτόχρονα να βιώσει κατά κάποιον τρόπο τη χαρά και την ευτυχία που θα φανεί μέσα στα μάτια ενός παιδιού με το πιο «μικρό» αγαθό που θα του προσφέρει. Τέλος, αυτά τα Χριστούγεννα, ας τα περάσουμε πιο λιτά, χωρίς να επικρατεί ο υπερκαταναλωτισμός. Ας επιλέξουμε να συνεισφέρουμε ό,τι μπορούμε σε αυτούς που το χρειάζονται περισσότερο και ας αγκαλιάσουμε τις οικογένειες μας χωρίς να θεωρούμε τους ανθρώπους μας δεδομένους . Εύχομαι ολόψυχα, καλές γιορτές σε όλους . «Όπως ο ήλιος δεν περιμένει παρακλήσεις και καλοπιάσματα, αλλά ανατέλλει και ευθύς λάμπει και τους αγκαλιάζει όλους, έτσι και εσύ μην περιμένεις θόρυβο και επαίνους, για να κάνεις κάτι καλό, αλλά να ευεργετείς χωρίς υστεροβουλία, και θα αγαπηθείς όπως ο ήλιος». Επίκτητος, Στωικός Φιλόσοφος
|
||||||
ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΤΕΤΡΑΜΗΝΩΝ |
||||||
|
Ένας αγώνας για κάλυψη της εξεταστέας ύλης… Φτάσαμε σε σημείο όπου οι καθηγητές μας αγχώνονται περισσότερο από εμάς. Η ύλη; Για το χρονικό διάστημα που μας δίνεται να την καλύψουμε, είναι υπερβολική. Οι μαθητές; Αν μπει κανείς σε ένα οποιοδήποτε τμήμα, ενός οποιουδήποτε κλάδου, το μόνο που θα αντικρίσει είναι μαθητές εξαντλημένους που δε μπορούν να πάρουν ανάσα, διότι πρέπει να καλύψουν μόνοι τους ορισμένα κενά που έχουν από το μάθημα, αφού δε δίνεται η δυνατότητα στους εκπαιδευτικούς να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο σε κάποια ενότητα ούτως ώστε να την εμπεδώσουν καλύτερα όλοι οι μαθητές. Οι καθηγητές; Όπως ανέφερα νωρίτερα, γεμάτοι άγχος διότι τρέχουν να καλύψουν την ύλη. Όλοι μας γνωρίζουμε πως όταν αγχώνεται ο καθηγητής, αγχώνονται και οι μαθητές και στο τέλος δημιουργείται ένα χάος, ένας πανικός… Είναι πραγματικά λυπηρό που επικρατεί μια τέτοια εικόνα στα σχολεία και είναι ολοφάνερο πως όλα αυτά που προανέφερα θεωρούνται θέματα επουσιώδη και δεν απασχολούν το Υπουργείο Παιδείας, αφού ισχυρίζεται πως όλα λειτουργούν σωστά, και πως δεν χρειάζεται καμία απολύτως αλλαγή στο σύστημά μας. Κάπου εδώ, πιστεύω πως αξίζει ένα ‘ευχαριστώ’ σε όλους τους εκπαιδευτικούς που αν και τρέχουν συνεχώς για να προφτάσουν την ύλη, προσπαθούν ταυτόχρονα να κάνουν τα πάντα για να μας βοηθήσουν, ούτως ώστε να καλύψουμε όσα περισσότερα κενά μπορούμε. Το πρόβλημα όμως, δυστυχώς παραμένει…
|
||||||
200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση: Το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον του Ελληνισμού Οι σκέψεις των μαθητών…
|
||||||
 |
||||||
|
||||||
|
||||||
 |
||||||
|
||||||
|
||||||
Ο Ιμπραήμ, ο Covid κι ο χειρόμυλος του Πασαπόρτη Της Άντρεας Τσουκαλά, Α05 «Κι ἐσὺ ἀθάνατη, ἐσὺ θεία, Διονύσιος Σολωμός, Ύμνος εις την Ελευθερίαν Πολλοί ήταν οι Κύπριοι που συμμετείχαν στην Ελληνική Επανάσταση και ιδιαίτερα στην πολιορκία και την έξοδο του Μεσολογγίου το 1825-1826. Μερικοί από αυτούς, οι οποίοι κατάφεραν να επιβιώσουν και επέστρεψαν στην Κύπρο, ήταν ο Χατζηχριστόδουλος Κοκκινόφτας, ο Γιάννης Πασαπόρτης από την Κοίλη και ο Νικόλας Χατζησάββας από την Τσάδα της Πάφου. Φυσικά υπάρχουν κι άλλοι με βάση τις μελέτες του Λοΐζου Φιλίππου και του Άντρου Παυλίδη, αν και αρκετοί παρέμειναν άγνωστοι τόσο στην εποχή τους, διότι δεν ήθελαν να υποστούν την εκδίκηση των Τούρκων, όσο και στην εποχή μας. Από τις μαρτυρίες τους επιβεβαιώνονται οι τραγικές συνθήκες διαβίωσής τους. Εκτός από τους εχθρούς που είχαν ν’ αντιμετωπίσουν, είχαν έρθει αντιμέτωποι και με την πείνα. Παρόλα αυτά πολέμησαν με θάρρος, τόλμη κι ανδρεία απέναντι στον εχθρό και διακρίθηκαν για τη συμμετοχή τους. Θα μπορούσαμε οπωσδήποτε να παραλληλίσουμε την πολιορκία του Μεσολογγίου με τις πολιορκίες και τις προκλήσεις του σήμερα. Μπορεί σήμερα να μην είμαστε περικυκλωμένοι από τις πολυάριθμες στρατιωτικές δυνάμεις του Ιμπραήμ και του Κιουταχή, μπορεί να τρεφόμαστε με πλούσιες τροφές του σώματος και να έχουμε, θεωρητικά τουλάχιστον, τη δύναμη να σηκώσουμε τα υλικά όπλα μας. Μα είναι κάτι αόρατοι εχθροί που μας κρατούν φυλακισμένους. Σε μια εποχή όπου όλα τα θεωρούσαμε δεδομένα, πλέον δεν είναι. Τα υλικά αγαθά πολλές φορές υπερνικούν την αξία της ζωής, κυριαρχούν το συμφέρον κι ο εγωισμός. Οι άνθρωποι είναι πια εξαρτημένοι από άψυχα όντα. Ο αόρατος εχθρός της πανδημίας έχει αλλάξει τη ζωή μας, μας έχει περιορίσει κι αποξενώσει από φίλους και συγγενείς. Όλες οι μορφές βίας και ρατσισμού που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι τους απομονώνουν και τους φυλακίζουν. Είναι επομένως αδύνατο να μην προβληματιστεί κανείς και σήμερα για την αξία της ελευθερίας. Ενθυμούμενοι το τότε, αναπόφευκτα αντιλαμβανόμαστε την ίδια ανάγκη για ελευθερία. Αντιλαμβανόμαστε την αξία της εθνικής, της ατομικής, της ψυχικής, της πνευματικής ελευθερίας. Αυτής που δεν είναι δεδομένη, που δεν κατακτιέται με αυτόματες ρυθμίσεις, πλατφόρμες και μηχανές. Μα κατακτιέται με κόπο, αγώνες και ρίσκο ζωής. Κατακτιέται με το γύρισμα του χειρόμυλου που έφερε ο Πάφιος πολιορκημένος του Μεσολογγίου. Εκείνοι ποτέ δεν παρέδωσαν τα όπλα. Ο Ιμπραήμ πλησίαζε. Με τις δυνάμεις που τους είχαν απομείνει, άλεθαν την πυρίτιδα και γέμιζαν τα καριοφίλια τους. Ο Ιμπραήμ ακόμα πλησιάζει. Είναι ο ιός, τα στερεότυπα της εκμετάλλευσης και του ρατσισμού, η δική μας σκλαβιά κι η πρόκληση της οριοθέτησης της ελευθερίας μας σε σχέση με τις ελευθερίες των άλλων. Εμείς θα παραδοθούμε στον εχθρό ή θα πεισμώσουμε με την ελπίδα ότι τελικά θα τα καταφέρουμε; |
||||||
Στη σκιά του κορωνοϊού . . . |
||||||
|
31 Ιανουαρίου 2021 Αγαπημένο μου ημερολόγιο, Είμαι κλεισμένη στον δωμάτιό μου και προσπαθώ να συγκεντρωθώ για να ολοκληρώσω την εργασία που ξεκίνησα χθες. Δεν υπάρχει αταξία, ούτε θόρυβος για να χρεώσω σε αυτά την έλλειψη συγκέντρωσής μου. Αντίθετα, αυτό που μου αποσπά την προσοχή είναι η ασυνήθιστη, παράξενη ησυχία. Μια ησυχία που άρχισε να με προβληματίζει και να με αγχώνει και που πλέον δεν απολαμβάνω. Σκέφτομαι πώς ήταν οι ζωές μας πριν από ένα χρόνο. Πόσο όμορφη και πόσο απαραίτητη μας ήταν τελικά η ρουτίνα. Μου λείπει η πραγματική και ουσιαστική παρουσία μου στο σχολείο. Μου λείπουν οι συμμαθητές, οι φίλοι, οι καθηγητές μου. Έχω ανάγκη να δω τα πρόσωπα και τα χαμόγελά τους. Απεχθάνομαι πλέον όλων των ειδών τις μάσκες. Θέλω να αγκαλιάσω τους αγαπημένους μου παππούδες και τους φίλους μου χωρίς να φοβάμαι. Θυμάμαι και νοσταλγώ τις βόλτες με την παρέα μου τα Σαββατοκύριακα, τα γέλια, τα πειράγματα, ακόμη και τις ασήμαντες διαφωνίες μας. Νοσταλγώ την ανεμελιά μας. Όλα αυτά κατακλύζουν τις σκέψεις μου το τελευταίο διάστημα. Λέξεις όπως "lockdown", περιορισμοί, πανδημία, εμβόλια, απαγορεύσεις, μέτρα, οικονομία βομβαρδίζουν το μυαλό μου. Καθώς γράφω ένα κτύπημα στην πόρτα του δωματίου διέκοψε την σκέψη μου. Ήταν η μητέρα μου η οποία με ενημέρωσε πως ο παππούς και η γιαγιά μου ήταν στο διπλανό φαρμακείο. Άνοιξα το παράθυρο και τους είδα από μακριά. Τους έστειλα τα φιλιά μου και τους αγκάλιασα νοερά. Τα μάτια μου βούρκωσαν αλλά δεν δάκρυσα. Δεν θέλω να λυπούνται. Τους αγαπάμε πολύ για αυτό τους κρατάμε σε απόσταση. Πώς μπορεί η αγάπη να σε κρατά σε απόσταση; Κι όμως όλα όσα γνωρίζουμε και έχουμε ως δεδομένο έχουν ανατραπεί.... Άντρια Γεωργίου, Α4 |
Εικόνα 2: Mικροπλαστικά ορατά κάτω από το μικροσκόπιο.