Φωνή των μαθητών

Οι μαθητές μας γράφουν ένα άρθρο για την τραγωδία στα Τέμπη. 

Η φωνή των νέων παιδιών…

ΟΤΑΝ ΤΑ ΤΡΕΝΑ ΞΕΚΙΝΟΥΝ…

  Κάθε είκοσι χρόνια, ένα ατύχημα ή δυστύχημα, δεν ξέρω πώς να το πω. Το πρώτο ήταν το 1999, έξι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, φίλαθλοι, οπαδοί. Το δεύτερο ήταν τον Απρίλιο του 2003. Ο χρόνος σταμάτησε άλλη μια φορά στα Τέμπη. Τότε ήταν μαθητές, που επέστρεφαν στα σπίτια τους, μα δεν έφτασαν ΠΟΤΕ. Είκοσι χρόνια μετά, ξανά «ατύχημα» στην κοιλάδα των Τεμπών. Αυτή τη φορά τα θύματα ήταν περισσότερα και το όχημα δεν ήταν λεωφορείο. Ήταν το όχημα που θεωρούσαμε πιο ασφαλές. Το τρένο…

  Το τρένο, ένα σοβαρό λάθος, που οδήγησε σ’ ένα τραγικό γεγονός. Τόσοι άνθρωποι, τόσα όνειρα, τόσες ελπίδες, τόσα σχέδια για το μέλλον χάθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά. Συναισθήματα χαράς, ευτυχίας, ευφορίας μετατράπηκαν σε πόνο, θλίψη και οδύνη. Η αρχή ενός νέου τρόπου ζωής για κάποιους. Η αρχή της αποκατάστασης για άλλους. «Πάρε με όταν φτάσεις». Τελικά το τρένο είχε άλλο προορισμό. Τελικά δεν έφτασε ποτέ.

  Ένα λάθος, «Πάμε κι όπου βγει», τέσσερις λέξεις, τέσσερις μόνο λέξεις κι έκλεισαν σπίτια, όνειρα, καρδιές. Ντροπή λοιπόν να ζούμε στον αιώνα της ραγδαίας τεχνολογικής εξέλιξης, της τεχνητής νοημοσύνης και να βυθίζεται στα σκοτάδια η συναισθηματική νοημοσύνη. Ντροπή να μπορούμε να ελέγξουμε πού βρίσκεται ο ντελιβεράς, πότε θα έρθουν τα ρούχα που παραγγείλαμε, αλλά να μην μπορούμε να γνωρίζουμε πού κατευθύνονται δυο τρένα. Μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές. Ντροπή να ζούμε στην εποχή όπου η ασφάλεια εκατοντάδων ανθρώπων εξαρτάται από ένα τηλεφώνημα, ένα άτομο, μια κίνηση, μια λέξη. «Πάμε κι όπου βγει». Αυτή είναι η κοινωνία μας. Αυτή είναι η εποχή μας. Η εποχή της τεχνητής νοημοσύνης. Η εποχή της ανευθυνότητας.

  Τα ερωτήματα αμείλικτα. Γιατί;  Γιατί τώρα; Γιατί σ’ εμένα; Γιατί σ’ αυτόν; Μήπως έχει τελικά σημασία το γιατί; Μήπως τα πράγματα πάντα θα λειτουργούν έτσι; Μήπως η ελπίδα πρέπει να σβήσει σιγά σιγά; Λυπάμαι για τη γενιά τη δική μου. Μια γενιά που πρέπει να σηκώσει τούτο το βάρος κι όλα τα βάρη και να χτίσει το δικό της μέλλον. Μια γενιά που πρέπει να πιστέψει από την αρχή στο μέλλον. Λυπάμαι για την κοινωνία μου. Μια κοινωνία όλο λόγια κι υποσχέσεις, μα όχι πράξεις. Μια κοινωνία «Πάμε κι όπου βγει». Και δεν ζητάμε και πολλά. Ασφάλεια μόνο και σιγουριά. Λίγη βοήθεια, να σταθούμε στα πόδια μας. Μια σπρωξιά, να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας. Να μην τα δούμε να γκρεμίζονται σε δευτερόλεπτα.

  Ας σωπάσουμε λοιπόν. Λένε ότι τώρα είναι η ώρα της μάνας, του πατέρα, του αδελφού, του φίλου, του συγγενή. Θα σωπάσουμε. Μα πριν σωπάσουμε, έχουμε να δηλώσουμε πως δεν υποθηκεύουμε το μέλλον μας και πως η δική μας φωνή και η δική μας οδύνη δεν εξαντλούνται σε σχηματισμούς με τσάντες και ακίνητα σώματα, με συνθήματα «Πάρε με όταν φτάσεις». Η δική μας φωνή ουρλιάζει «ΕΧΕΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΦΤΑΣΩ», «έχεις υποχρέωση να με αφήσεις να έχω φωνή». Φωνή, όνειρα και χαρά, όταν η ζωή συνεχίζεται, όταν ο καιρός προχωρεί κι όταν τα τρένα ξεκινούν…

Κείμενο:
Έμιλυ Γουίλιαμς, Άντρεα Τσουκαλά, Ρόζα Τσαμουρλίδου, Μαρία Καυκαρίδη, Νεφέλη Μακαρίου, Πάτρα Χριστοδούλου

Η αξία του να είσαι εθελοντής 

Η πιο «μικρή» μας συνεισφορά…

                        το μεγαλύτερο αγαθό για έναν συνάνθρωπο μας

    Είχαμε την τιμή να δεχτούμε στο σχολείο μας την εθελόντρια κ. Στέφανη  Γρηγορίου, η οποία μας παρουσίασε με ιδιαίτερη παραστατικότητα τις εμπειρίες της από τα ταξίδια που πραγματοποίησε στη Γκάνα, μια πολύ φτωχή χώρα στην ήπειρο της Αφρικής.

   Αρχικά, κάτι που αξίζει να επισημανθεί, είναι η ταπεινότητα με την οποία μας μίλησε  για  όλα όσα είχε καταφέρει να προσφέρει σε εκείνο τον τόπο. Συγκεκριμένα, μια  από τις δράσεις στην  οποία είχε αναφερθεί, ήταν η διάνοιξη   δυο γεωτρήσεων με τη βοήθεια εθελοντών . Μια μάλιστα από τις γεωτρήσεις ανοίχθηκε από εισφορές  στην κηδεία της γιαγιάς της, που είχε ως επιθυμία να χρησιμοποιηθούν για εκείνο το σκοπό.  Έπειτα αναφέρθηκε στα τέσσερα σχολεία στα οποία είχε διδάξει  και στη βοήθεια που παρείχε για να κτιστούν ακόμη τρία σχολεία, ούτως ώστε να υπάρχει πρόσβαση στην εκπαίδευση και σε άλλα χωριά της περιοχής  που ήταν αρκετά απομονωμένα.

Στη συνέχεια, η κ.  Στέφανη μας μίλησε για τους τρόπους με τους οποίους ψυχαγωγούνταν τα παιδιά,  κάτι που πιστεύω μας  προβλημάτισε όλους πολύ  συγκρίνοντας τους  με τους δικούς μας τρόπους ψυχαγωγίας. Εμείς  έχουμε σχεδόν τα πάντα που χρειαζόμαστε, ενώ σε εκείνες τις χώρες δεν έχουν ούτε  τα απαραίτητα. Στερούνται τα είδη πρώτης ανάγκη ( νερό, τρόφιμα, ρούχα, χώρους διαμονής).

Είναι πραγματικά αδύνατο να περιγράψει κανείς μέσα σε λίγες γραμμές τα συναισθήματα που νιώσαμε καθ’ όλη τη διάρκεια της παρουσίασης καθώς είναι κάτι που όλοι θα έπρεπε να παρακολουθήσουν για να κατανοήσουν και να νιώσουν όσα ακουσαμε και είδαμε. Όπως ανέφερα παραπάνω, η ταπεινότητα της κ. Στέφανης Γρηγορίου μας έδειξε πως ο εθελοντισμός δεν είναι κάτι που κάνουμε απλά για να αποκαλούμαστε εθελοντές, αλλά είναι μια πράξη που συνειδητά  πράττει κανείς, διότι έχει τη θέληση να συνεισφέρει, να βοηθήσει τον συνάνθρωπο του και ταυτόχρονα να βιώσει κατά κάποιον τρόπο τη  χαρά και την ευτυχία που θα φανεί μέσα στα μάτια ενός παιδιού με το πιο «μικρό» αγαθό που θα του προσφέρει.

Τέλος, αυτά τα Χριστούγεννα, ας τα περάσουμε πιο λιτά, χωρίς να επικρατεί ο υπερκαταναλωτισμός. Ας επιλέξουμε να συνεισφέρουμε ό,τι μπορούμε σε αυτούς που το χρειάζονται περισσότερο και ας αγκαλιάσουμε τις οικογένειες μας χωρίς να θεωρούμε τους ανθρώπους μας δεδομένους . Εύχομαι ολόψυχα, καλές γιορτές σε όλους .

«Όπως ο ήλιος δεν περιμένει παρακλήσεις και καλοπιάσματα, αλλά ανατέλλει και ευθύς λάμπει και τους αγκαλιάζει όλους, έτσι και εσύ μην περιμένεις θόρυβο και επαίνους, για να κάνεις κάτι καλό, αλλά να ευεργετείς χωρίς υστεροβουλία, και θα αγαπηθείς όπως ο ήλιος».  Επίκτητος, Στωικός Φιλόσοφος

Δημητρίου Σοφία, Γ01

200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση:

Το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον του Ελληνισμού

Οι σκέψεις των μαθητών…